Chłopcy spali bardzo szybko. Wyspali się o 6 rano.
Dzień zaczęli od poznawania najbliższej okolicy.
Jerzo odkrył, że można grać, skacząc po studzience.
Śniadanie jedliśmy na tarasie z cudownym widokiem.
Pogoda była dość niepewna i niezbyt plażowa, więc pojechaliśmy na wycieczkę. Jako cel obraliśmy Wdzydze.
Zaczęliśmy od zdobycia wieży widokowej. Wieża ma wysokość 35,6 m, ale najwyższy taras znajduje się na wysokości 30 m.
Bilety kupuje się w recepcji ośrodka wodnego. Normalne: po 5 zł, ulgowe: po 2,5 zł, a Jerzo jako trzylatek miał za darmo. Jeśli nie znajdziecie miejsca parkingowego przy ulicy, to parking bliziutko wieży kosztuje 5 zł.
Został wniesiony na górę, ale schodził sam.
A widok jest wart tego wchodzenia.
Potem pojechaliśmy kawałek dalej do Kaszubskiego Parku Etnograficznego. Parking przy samym muzeum jest bezpłatny i bardzo duży.
Wejście jest przez bardzo ładny budynek, w którym znajduje się też muzealny sklepik. Z powodu pandemii i tego, że już mamy książki z kaszubskimi i bałtyckimi baśniami i legendami zakupy sobie darowaliśmy. Jednak są tam naprawdę ładne rzeczy.
Park etnograficzny jest pięknie położony i zadbany. Mnóstwo tam terenu wybiegowego dla dzieciaków mniej zainteresowanych obiektami jak Jerzyk. Są też ławki, gdzie można odpocząć. Mimo pandemii niektóre obiekty były otwarte i mogliśmy zajrzeć do domu parobka, do dworku czy kościoła. Przy kościele największą atrakcją była dzwonnica. Chłopcy zrobili alarm na całe Wdzydze.
Obiad zjedliśmy w domu. Jerzo bawił się na mini placu zabaw, który mamy tylko naszej dyspozycji. I rysował na tarasie.
A potem poszliśmy nad jezioro Wyrówno. Chwilę pływaliśmy wszyscy łódką, ale Jerzyk nie był zachwycony nową sytuacją. Toteż Janek i Julek popłynęli z tatą, a Jerzo poszedł z mamą na pomost, do którego dopłynęła reszta ekipy. Tam chłopcy pływali, skakali do wody.
W domu upiekliśmy ciasto z truskawkami.
I czytaliśmy "Legendy kaszubskie".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz